‘Juf, ik ben heel goed in spelen!’

Het is alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Zou ik een nieuwe baan moeten zoeken??? Wat wil ik eigenlijk? Ik had toch bewust gekozen om juf te worden? Waarom lijkt het dan, alsof ik niet weet wat ik doe? Mijn hart ligt bij de kleuters. Tijdens mijn opleiding aan de PABO vertelde ik ook hardop, dat ik de KLOS had gedaan, als dat er nog was. De PABO was niet, wat ik er van verwacht had.
Tijdens mijn studiejaren aan de PABO kon je niet meer kiezen tussen het jonge- of het oude kind. Alles bleef dus globaal, terwijl ik mijzelf zo graag wilde verdiepen in het jonge kind. Na het afronden van de PABO kon ik terecht in een kleutergroep. Hier had ik ook mijn LIO-stage gedaan.

Leerkrachten konden heerlijk te werk gaan met het jonge kind. Kijkend naar wat het kind nodig had. Methodes werden als bronnenbroeken gebruikt. Thema’s werden gekozen, vanuit de interesses van het kind. Denk hierbij aan piraten, heksen, dieren, beroepen, lente, zomer, winter, herfst, kabouters etc. De leerkracht en het kind konden met veel plezier, betrokkenheid een thema groot krijgen.
Op een speelse manier leerde de kinderen tal van begrippen en kwamen zo ook toe aan bepaalde onderwijsdoelen. De kinderen gingen plezier aan het werk en maakten ook zonder problemen ‘moet’ werkjes. Daarnaast was er volop ruimte en tijd voor vrijspel, buiten spelen, zingen, voorlezen en rijmpjes. Wanneer een kind iets mee had genomen, dan kon je daar als leerkracht zijnde aandacht aan besteden. Het lesje wat op de planning stond, dat werd dan later gegeven of verzet naar de volgende dag. Er was ruimte om dingen te verwerken. Na een thema was er ‘rust’. Na ongeveer twee weken kwam er een nieuw thema, wat bedacht was door de juf (wel of niet samen met de kinderen). Er waren ook thema’s die ontstonden samen met de kinderen. Het thema lag niet al weken kant en klaar op de boekenkast, nee het groeide samen met de kinderen. Zo’n thema kon ook zes weken duren. Samen op zoek naar schatten voor het thema, samen ontwerpen, samen plannen maken enz. Kinderen wisten zichzelf ook heel goed aan het werk te zetten.

In het begin bestond er nog geen planbord. Daarna wel… Keuzes leren maken, omgaan met teleurstellingen…. Dat kan ook zonder planbord denk ik dan. Kinderen weten heus wel wanneer ze wel of niet mee kunnen doen. Hier komen de sociale vaardigheden om de hoek kijken! Dat hoeft met een planbord niet! Ze hoeven niet meer te vragen of ze mee mogen doen. Op het bord kun je toch zien of er nog ruimte is???? Vol is vol. Je mag ook alleen doen, wat er op het bord staat. Hoezo vrij kunnen spelen? Vrij spelen betekent voor mij, onbeperkt kunnen kiezen wat er in de klas ligt of staat. Zelf daar een keuze in kunnen maken. Voor sommige kinderen kan het misschien fijn zijn. Uitzonderingen zijn er altijd, maar ik vind, dat wij niet alle leerlingen over één kam moeten gaan scheren.

Nu werk ik op een andere school. De veranderingen op de vorige voelde voor mij niet goed. Misschien was het na vijf jaar ook mijn tijd om verder te kijken. Enorm veel twijfels bij mezelf, maar nu weet ik, dat het niet aan mij ligt…. Momenteel werk ik met een andere doelgroep.
Alles staat gepland. In één schooljaar moeten er acht thema’s verwerkt worden. Dan heb ik het niet over de thema’s zoals: Sint, Kerst, Carnaval, Pasen etc. Die komen er nog eens tussendoor. Vergeet ook niet de toetsmomenten….. De peuters moeten getoetst worden! Er is een groepsplan voor rekenen, taal en de sociaal-emotionele ontwikkeling. Vergeet daarbij niet de individuele handelingsplannen! Elke toets wordt geanalyseerd en worden de niveauwaardes opnieuw bepaald voor de nieuwe zorgronde. Ook ben je continu bezig met SLO-doelen, kleuterpleindoelen, fonemisch bewustzijn doelen etc…. Eigenlijk voel ik mezelf soms een administratief medewerkster. Ik dacht toch echt, dat ik daar niet voor geleerd had. Heel de dag is het moeten, moeten en nog eens moeten. Lekker vrij spelen is er gewoon (bijna) niet bij….
Er zijn natuurlijk ook nog wel leuke dingen te doen. Zo heeft de school waar ik werk, wel genoeg budget om extra dingen te kunnen doen. Denk bijvoorbeeld aan een kunst- of dansproject.
Wij zijn heel actief is het regelen van uitstapjes bij elk thema. Dat is natuurlijk super leuk. Dat houdt mij ook wel op de been.

Alleen denk ik dat de kleuters van nu te weinig spelend en handelend bezig mogen en kunnen zijn!
Het werken op het platte vlak wordt als belangrijk gezien, omdat dat de CITO eist. Waar zijn wij mee bezig? Kleuters moeten voelen, zien, ruiken, horen etc. Zelf ervaren welke weg langer is en welke korter. Zelf voelen wat hard en zacht is. De zintuigen gebruiken om optimaal te kunnen leren.

Ik zit in de kring met mijn groepje. De leerlingen mogen mij vertellen waar ze heel goed in zijn. Een enthousiaste leerling steekt zijn vinger in de lucht. Zijn antwoord op mijn vraag was:

‘Juf, ik ben heel goed in spelen!’

Ik kreeg een brok in mijn keel….. Dat arme kind… Hij kan bijna niet spelen, want het ene lesje na het andere lesje staat al op het rooster gepland!

Wat ik mij ook herinner van een beginnende leerkracht. Zij vond de methode kleuterplein fijn!
Er staat dan tenminste iets op papier. Op die manier kon zij een kleutergroep draaiende houden!
Op de opleiding leren ze niet hoe kleuters leren en wat belangrijk is!!! Een gemiste kans!