Momenteel heb ik in mijn werk een client op een basisschool die zeer prestatiegericht is. De verwachtingen en druk die bij de kinderen worden opgelegd vind ik niet passend en goed voor de kinderen. Moeder en een andere hulpverlener zijn dezelfde mening toebedeeld, echter proberen we wel eerst of we iets beter kunnen krijgen voor er andere stappen, zoals een andere school, begaan worden.
Moeder belde me net, dat ze weer als ouders gewezen zijn, middels een nieuwsbrief, dat de kinderen zelf de school binnen moeten komen en de klas in (dit is eerder ook aangegeven, deze moeder doet dat bewust niet omdat haar zoon angstiger is en het nog nodig heeft dat zij meegaat, ook is de route zelf lopen van buiten naar de klas, en dan zelf je spullen ophangen en zelf de klas in, best een grote stap).
Ik vind dit veel gevraagd van kleuters, de juffen geven aan dat het gaat om zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Er lijkt me echter een sociaal emotionele component totaal gemist te worden. Mijn client is 4 en na de zomervakantie gestart in de kleuterklas, maar eerlijk gezegd vind ik dat ook oudere kleuters het verdienen om de steun van hun ouders te ervaren tot aan de juf.
Hoe zien jullie deze verwachting (en eigenlijk eis van de school, want dit is dus echt de bedoeling) van school, hoe kijk jij er tegenaan?