Ik herken mij erg in de verhalen die ik (gelukkig steeds vaker) lees over de gebreken in het onderwijs voor jonge kinderen. Mijn zoon wordt zes in november en zit in groep 3. Op advies van zijn kleuterjuffen. Pas toen wij (hijzelf en wij als ouders) gingen ervaren dit schooljaar hoe groot deze overgang is, hoe deze kloof niet wordt overbrugd en wat het inhoudt om ‘klaar te zijn voor groep 3’, gingen wij ernstig twijfelen aan deze beslissing. Spijt, buikpijn en onmacht om de situatie werkelijk te veranderen. Terug naar groep 2? Een ander programma? Een andere school?
Mijn kind wil spelen en is daar heel duidelijk over. Hij vind een beetje rekenen en lezen best leuk, maar het is té veel en hij mag niets meer kiezen.
In groep 2 kreeg hij weektaken. Vijf per week. Na een half jaar brak er een periode aan waarin hij geen zin meer had in school. We kwamen er niet achter waardoor dit kwam. Totdat we een gesprek hadden met zijn juf. Hij kreeg geen vijf weektaken zoals de andere kinderen, maar zeven! En een nieuw speciaal programma erbij, omdat hij slim is en altijd zo snel klaar was met zijn taken. Ja, natuurlijk was hij snel klaar! Want hij wist dat hij mocht spelen als hij dat (saaie) taakje af had! In plaats van zijn beloning kreeg hij nu een nieuwe taak. Geen wonder dat hij geen zin meer had in school. We hebben toen afgesproken dat hij wel het uitdagende programma zou doen (leukere en vrijere opdrachten), maar minder weektaken. Dit hielp. Onze zoon had er weer zin in en de juffen waren aangenaam verrast.
Ik heb pogingen gedaan om invloed uit te oefenen. En er wordt geluisterd. De docenten doen hun uiterste best, denken en werken mee. Ligt het aan de directie? Tellen vooral de hoge cijfers van de onderwijsinspectie? En heeft die inspectie nog geen weet van veranderingen in de samenleving en de behoefte aan creativiteit, waarvoor we onze kinderen nog niet opleiden? Weet onze onderwijsinspectie niet hoeveel kinderen leren van spelen?
En nu dus groep 3. Het frustreert me steeds meer, maar je gaat je kind ook niet zomaar op een andere school doen. Maar hoe voeren we dit gesprek met school, zonder de relatie te verstoren en ‘die zeurouders’ te worden die zich overal mee bemoeien? Ligt het aan ons? Moeten we meer vertrouwen hebben? Lastige vragen en er zullen er vast nog veel volgen de komende jaren…
(weer) een bezorgde moeder