Ze heet Suzie, ze heeft blond haar, staalblauwe ogen en haar haren zijn blond, bijna wit. Ze is klein, tenger gebouwd en haar huid is haast doorschijnend. Ze is te vroeg geboren, heeft een maand in de couveuse gelegen en is dus een zogenaamd prematuur kind. In alles zie je dat, tenminste aan de buitenkant. Van binnen is ze (eigen)wijs, heel aanhankelijk en een dame met een uitgesproken eigen willetje. Ze weet iedereen voor zich te winnen en pakt je op geraffineerde en onweerstaanbare wijze in. Zonder dat je dat zelf in de gaten hebt. In een mooi glitterpapiertje, met een grote roze strik in een bedwelmende, naar rozen, zoet geurende, roze wolk. Wanneer je haar zachte lieve stemmetje hoort verovert ze meteen je hart. En dat weet ze heel goed te gebruiken. Op slechte dagen gebruikt ze een puf-pompje, probeer haar daar vooral niet bij te helpen want dat wil en kan ze heel goed zelf !! Tijdens het buiten spelen komt Swanny in tranen naar me toe: “Suzie heeft mijn tekening over de muur gegooid”. “Maar waarom neem je die dan ook mee naar buiten” ? “Het is een schatkaart meester”. Wanneer Suzie voor me staat ontkent ze glashard. Van 4 kanten wordt door ongewenst toegestroomde omstanders geroepen: “wel waar, ik heb het zelf gezien, zij (met priemnende vingertjes naar Suzie wijzend) heeft hem over de muur gegooid”. Aangezien aan de andere kant van de muur van het schoolplein een begraafplaats is hoeven we er ook niet op te rekenen dat de tekening (sorry; schatkaart !) zomaar retour komt.
“Nee meester, ik was het echt niet” en ze kijkt me recht aan. “Suzie” zeg ik nu met verheven stem, “heb jij die tekening (sorry; schatkaart !) over de muur gegooid ?”. “Nee, meester, echt niet”, ze probeert tegelijkertijd haar armpjes om mijn been heen te slaan. Je hoort dat de wanhoop in haar stem enigszins toeneemt. “Suzie, wanneer 5 kinderen dat zeggen en het ook zelf gezien hebben dan betekent dat dat jij tegen mij staat te jokken, heb jij die tekening (sorry; schatkaart !) over de muur gegooid ?! “Nee, ik heb dat niet gedaan”. “Suzie !!!!!” Er klinkt een geknepen “ja” en een snik. Ik hou van kinderen die proberen hun grenzen te verleggen, ja zelfs van de ondeugd die ook in mijzelf steekt maar jokken (en zeker tegen de meester) is ‘not done’. Ze moet naar binnen en bedenkt zelf dat ze een nieuwe tekening (sorry; schatkaart !) gaat maken voor Swanny. Ze zit daar helemaal alleen in dat grote lege lokaal, de tranen druppelen op het blaadje en 3 minuten later staat ze weer stralend buiten naast me. Ze zwaait triomfantelijk met de tekening (sorry; schatkaart !) en vraagt waar Swanny is. Een minuut later hangt ze krijsend en kirrend, samen met Swanny, ondersteboven aan het klimrek alsof er nooit iets gebeurd is. De tekening (sorry; schatkaart !) ligt afgedankt op de grond, ze kijken er beiden niet eens naar om. …..
wordt vervolgd …..