Gezond hechten – Loïs Eijgenraam (recensie)

Opgroeien in verbondenheid met jezelf en de wereld. – Loïs Eijgenraam

In dit boekje geeft Lois Eigenraam ons een frisse kijk over het ontwikkelingsproces van het hechten bij het jong kind. Ze beschrijft dit hechten niet alleen als een verbinding, die het kind aangaat met zijn medemens, maar geeft ook en vooral veel aandacht aan hoe het kind zich verbindt met zijn eigen lichaam en met de wereld om zich heen.

Na een kort overzicht, hoe er in het verleden werd omgegaan met hechting, gaat ze in op de voorwaarden om het proces van hechten liefdevol te ondersteunen. Het gaat hierbij om opvoeding van het kind en om zelf opvoeding van de volwassenen. Ze baseert haar betoog op de hechtingspiramide, zoals die ontwikkelt is door de psychotherapeut en orthopedagoog  Truus Bakker-van Zeel   en de orthopedagoog Marijke Bijlo.
Uitgangspunt  is de ontwikkeling van de zintuigen, waarbij het kind eerst en vooral zichzelf leert waarnemen en de eigen grenzen, het innerlijk welbevinden en evenwicht en de eigen bewegingen ervaart. In de vrije schoolwereld, waar de schrijfster haar werkveld heeft, worden deze zintuigen “de onderste zintuigen” genoemd.  Voor kleuterleerkrachten is dit misschien  een ongebruikelijke benaming. Door de praktijkvoorbeelden is het toch een voor ieder  zeer leesbaar en herkenbaar verhaal.

In de Nederlandse situatie wordt het jonge kind en ook het zeer jonge kind vaak door veel verschillende mensen opgevoed. Lois spreekt in haar boek van “hechtingsverdunning” en roept de verschillende opvoeders op zo veel mogelijk  samen te werken. Dit gegeven blijft nog wat onderbelicht. Het zou waardevol zijn er meer over te horen.

Liesbeth van Eik