Herfstcadeau voor een kleuterklas

Op een herfstkoude maandagmorgen worden er egeltjes geknutseld. Kinderen laten na één speelwerkles al enthousiast hun producten-in-ontwikkeling zien. We leren een opzegversje en dan is het alweer 12 uur. Dus juf brengt de kinderen naar buiten. Tijdens het wachten op de laatste ouders hurkt één leerling verderop naast het hek. Is daar iets te zien? Steeds meer nieuwsgierige kleine én grote mensen komen dichterbij. Wat ligt daar, op de parkeerplaats, tegen de stoeprand, dicht bij de voetbalkooi? Een egeltje!

“Is -ie echt?” “Leeft -ie?” “Is -ie dood?” We doen ons best geduldig een poosje te kijken. Ondertussen zien we nóg een egeltje. Die ziet er wel dood uit, vinden we. Maar… na even wachten, zien we bij beide ademhaling. Ze leven! Dachten ze hier in winterslaap te gaan? Dit is wel een onhandig plekje. Vlug worden ze in een kartonnen doos geschept. “De stekeltjes prikken niet!” “Wat zijn ze klein!” “Ze mogen geen melk, juf.” “Wat eet een egel eigenlijk?” Het regent vragen en opmerkingen.

Gelukkig verschaft ons digibord informatie en we leren gelijk iets over de egelopvang. Of wij nu onze egeltjes naar de opvang gaan brengen? Hoezo? Wij weten ondertussen toch wat ze nodig hebben! Even later heeft iemand gezorgd dat een slakje over het neusje van één van de egeltjes kruipt. “Hij eet het niet!” “Hij slaapt toch!” Inderdaad, dan heeft hij geen voedsel nodig. Laten we nu vooral een rustig plekje regelen!

Of er ook vijanden van egels zijn? Heeft iemand een idee? Het digibord is weer een grote hulp. Oei, vossen…?! Zijn hier eigenlijk vossen? “Nee hoor.” “Ja hoor”. Wie heeft er nu gelijk? Heeft iemand weleens een vos gezien in onze buurt? Ja, zo bevestigt één leerling. Ik weet dat de vader veel in de natuur is. Dit antwoord slaat in als een bom. “We moeten de egeltjes beschermen!” Wat worden er veel manieren bedacht als ik vraag hoe we ze kunnen beschermen. Kleuters en ongeremde creativiteit, dat hoort bij elkaar

Straks in maart of april worden de egeltjes in de schooltuin wakker. Ze worden vast niet opgegeten door een vos, want ze liggen in een flinke bladerhoop. En er staan pionnen omheen. Van thuis werd tape meegebracht, net als takken en touw (“Mijn kind moest dat meenemen, maar ik begrijp niet helemaal waarom”). Op de buitenmuren hangen inmiddels overal allerlei briefjes met letters. En er hangen getekende vossen met een groot kruis erdoor. Zo, dan weten de vossen dat het hier voor hen verboden is. Wolven zijn trouwens ook niet welkom. En wij houden de egels persoonlijk in de gaten. Met liefde kijken de kleuters af en toe samen met hun ouders.

Deze egels zijn een cadeau voor iedereen!