Het is alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Zou ik een nieuwe baan moeten zoeken??? Wat wil ik eigenlijk? Ik had toch bewust gekozen om juf te worden? Waarom lijkt het dan, alsof ik niet weet wat ik doe? Mijn hart ligt bij de kleuters. Tijdens mijn opleiding aan de PABO vertelde ik ook hardop, dat ik de KLOS had gedaan, als dat er nog was. De PABO was niet, wat ik er van verwacht had.
Tijdens mijn studiejaren aan de PABO kon je niet meer kiezen tussen het jonge- of het oude kind. Alles bleef dus globaal, terwijl ik mijzelf zo graag wilde verdiepen in het jonge kind. Na het afronden van de PABO kon ik terecht in een kleutergroep. Hier had ik ook mijn LIO-stage gedaan.
Leerkrachten konden heerlijk te werk gaan met het jonge kind. Kijkend naar wat het kind nodig had. Methodes werden als bronnenbroeken gebruikt. Thema’s werden gekozen, vanuit de interesses van het kind. Denk hierbij aan piraten, heksen, dieren, beroepen, lente, zomer, winter, herfst, kabouters etc. De leerkracht en het kind konden met veel plezier, betrokkenheid een thema groot krijgen.
Op een speelse manier leerde de kinderen tal van begrippen en kwamen zo ook toe aan bepaalde onderwijsdoelen. De kinderen gingen plezier aan het werk en maakten ook zonder problemen ‘moet’ werkjes. Daarnaast was er volop ruimte en tijd voor vrijspel, buiten spelen, zingen, voorlezen en rijmpjes. Wanneer een kind iets mee had genomen, dan kon je daar als leerkracht zijnde aandacht aan besteden. Het lesje wat op de planning stond, dat werd dan later gegeven of verzet naar de volgende dag. Er was ruimte om dingen te verwerken. Na een thema was er ‘rust’. Na ongeveer twee weken kwam er een nieuw thema, wat bedacht was door de juf (wel of niet samen met de kinderen). Er waren ook thema’s die ontstonden samen met de kinderen. Het thema lag niet al weken kant en klaar op de boekenkast, nee het groeide samen met de kinderen. Zo’n thema kon ook zes weken duren. Samen op zoek naar schatten voor het thema, samen ontwerpen, samen plannen maken enz. Kinderen wisten zichzelf ook heel goed aan het werk te zetten.
In het begin bestond er nog geen planbord. Daarna wel… Keuzes leren maken, omgaan met teleurstellingen…. Dat kan ook zonder planbord denk ik dan. Kinderen weten heus wel wanneer ze wel of niet mee kunnen doen. Hier komen de sociale vaardigheden om de hoek kijken! Dat hoeft met een planbord niet! Ze hoeven niet meer te vragen of ze mee mogen doen. Op het bord kun je toch zien of er nog ruimte is???? Vol is vol. Je mag ook alleen doen, wat er op het bord staat. Hoezo vrij kunnen spelen? Vrij spelen betekent voor mij, onbeperkt kunnen kiezen wat er in de klas ligt of staat. Zelf daar een keuze in kunnen maken. Voor sommige kinderen kan het misschien fijn zijn. Uitzonderingen zijn er altijd, maar ik vind, dat wij niet alle leerlingen over één kam moeten gaan scheren.
Nu werk ik op een andere school. De veranderingen op de vorige voelde voor mij niet goed. Misschien was het na vijf jaar ook mijn tijd om verder te kijken. Enorm veel twijfels bij mezelf, maar nu weet ik, dat het niet aan mij ligt…. Momenteel werk ik met een andere doelgroep.
Alles staat gepland. In één schooljaar moeten er acht thema’s verwerkt worden. Dan heb ik het niet over de thema’s zoals: Sint, Kerst, Carnaval, Pasen etc. Die komen er nog eens tussendoor. Vergeet ook niet de toetsmomenten….. De peuters moeten getoetst worden! Er is een groepsplan voor rekenen, taal en de sociaal-emotionele ontwikkeling. Vergeet daarbij niet de individuele handelingsplannen! Elke toets wordt geanalyseerd en worden de niveauwaardes opnieuw bepaald voor de nieuwe zorgronde. Ook ben je continu bezig met SLO-doelen, kleuterpleindoelen, fonemisch bewustzijn doelen etc…. Eigenlijk voel ik mezelf soms een administratief medewerkster. Ik dacht toch echt, dat ik daar niet voor geleerd had. Heel de dag is het moeten, moeten en nog eens moeten. Lekker vrij spelen is er gewoon (bijna) niet bij….
Er zijn natuurlijk ook nog wel leuke dingen te doen. Zo heeft de school waar ik werk, wel genoeg budget om extra dingen te kunnen doen. Denk bijvoorbeeld aan een kunst- of dansproject.
Wij zijn heel actief is het regelen van uitstapjes bij elk thema. Dat is natuurlijk super leuk. Dat houdt mij ook wel op de been.
Alleen denk ik dat de kleuters van nu te weinig spelend en handelend bezig mogen en kunnen zijn!
Het werken op het platte vlak wordt als belangrijk gezien, omdat dat de CITO eist. Waar zijn wij mee bezig? Kleuters moeten voelen, zien, ruiken, horen etc. Zelf ervaren welke weg langer is en welke korter. Zelf voelen wat hard en zacht is. De zintuigen gebruiken om optimaal te kunnen leren.
Ik zit in de kring met mijn groepje. De leerlingen mogen mij vertellen waar ze heel goed in zijn. Een enthousiaste leerling steekt zijn vinger in de lucht. Zijn antwoord op mijn vraag was:
‘Juf, ik ben heel goed in spelen!’
Ik kreeg een brok in mijn keel….. Dat arme kind… Hij kan bijna niet spelen, want het ene lesje na het andere lesje staat al op het rooster gepland!
Wat ik mij ook herinner van een beginnende leerkracht. Zij vond de methode kleuterplein fijn!
Er staat dan tenminste iets op papier. Op die manier kon zij een kleutergroep draaiende houden!
Op de opleiding leren ze niet hoe kleuters leren en wat belangrijk is!!! Een gemiste kans!
De tranen lopen over mijn wangen….. en ook mijn keel wordt dichtgeknepen. Wat een herkenning!En dat al, als “peuterjuf”op een peuterspeelzaal. Ik werk al 15 jaar als psz leidster, en ik had zoveel plezier met “mijn peuters. Vanuit mijn eigen creativiteit en gevoel, gaf ik de kinderen op een heerlijke en spontane manier, alles mee, en kreeg zoveel enthousiasme terug. En nu MOET alles gepland, inzichtelijk, omdat ook bij ons, de onderwijsinspectie daar al om vraagt… Het feit dat ik ook nog eens de zeer trotse moeder ben van een hooggevoelige achtjarige zoon, die ook niet voldoet aan de “standaard”normen, en waarbij ik ook al strijd moet leveren om bevestigd te krijgen, dat hij een “normaal”kind is. Mijn twijfel aan mezelf, als persoon en als juf,is ten top gestegen. Zodanig dat ik het gevoel heb, de wereld niet meer te snappen, alsof ik de enige ben die voelt wat ik voel en denk wat ik denk.
Die steeds meer voelt dat ik niet meer werk op een manier die goed voelt.
Die niet in haar werk ge- en erkend word, evenals door de leerkrachten op school. Een persoon die het gevoel heeft zoveel te willen bieden, te kunnen betekenen, maar er niets meer mee kan/mag…..
Ik, net als al die peuters, kleuters en schoolkinderen, raak ondergesneeuwd…
Wie kan me vertellen, waar kan ik meehelpen de wereld weer om te keren, de mensen te overtuigen.Ministeries, de onderwijsinspectie, directeuren, leerkrachten, mijn collega`s en mijn leidinggevenden….
Ik sta aan het allereerste begin van dit proces, en ik wil en kan hier niet meer aan meewerken. Het voelt zo niet goed……
En ik maar denken dat ik de enige ben.
Je bent zeker NIET de enige! Met 25 jaar ervaring in het onderwijs voel ik me verloren in en vaak de enige roepende in de woestijn van ‘moeten’! Wie ziet het kind nog staan? Wie ziet het kind nog achter de A-tjes, B-tjes en C-tjes!? Wie kan nog zeggen dat kinderen de tijd krijgen om te ontwikkelen en niet precies bij 6 jaar en 8 maanden op een bepaald niveau moeten kunnen lezen? Wie durft nog los te laten of in te spelen op de gevoelige periode? Wie heeft nog tijd en puf om projecten gedegen voor te bereiden, nadat alle administratieve rompslomp is gedaan? Wie heeft nog het gevoel dat het om het welbevinden van het kind gaat en niet om de CITO-scores? Wie heeft nog het gevoel dat onderwijs een vak is met passie? Wie heeft nog ruimte in zijn rooster om eens een keer lekker gek te doen en bv een half uurtje langer buiten te spelen? Wie heeft er nog tijd om uitgebreid met de kinderen te zingen of aan drama/dans te doen? Staan het nog op je rooster? En het lijkt ook wel dat de kinderen steeds harder gaan protesteren tegen de gang van zaken! De kinderen van nu zijn niet meer de kinderen van 25 jaar geleden!! Ze geven duidelijk en snel aan als ze het ergens niet mee eens zijn en ipv heel goed naar ze te luisteren en ook daadwerkelijk te horen wat ze zeggen ….. Zeggen we: “sssst, stilzitten en doorwerken, je werk moet vandaag echt af zijn!!!” En als juf denk ik: “ik wil dit niet, ik kan dit niet, maar volgende week begint de nieuwe ronde CITO-toetsen! Als mijn groep maar vooruit is gegaan … Het liefst had ik gezegd.. Jongens en meisjes, ruim je spullen op, pak de zoekkaart kriebelbeestje en ga op onderzoek uit of ga met je blote voeten in de zandbak staan en wiebel met je tenen of met die stapel hout kun je volgens mij wel een vlot bouwen of teken die rog met spanwijdte van 8 meter maar met krijt op de linoleumvloer in de hal, dan kunnen we pas goed zien hoe groot hij is!!! “