Ursula is leerkracht van groep 1 en 2 en zit vol vragen over het toetsen van haar leerlingen:
“Op onze school wil de inspectie dat we een cito toets afnemen bij kleuters in groep 1 en 2. We kunnen leuke dingen verzinnen waarom het niet nodig/overbodig zou zijn. Mijn vraag is met welk nut als we de toets toch moeten afnemen. Is het plan de inspectie te overtuigen van de waanzin? Op de PABO was ooit een speciale onderbouwcursus, maar die heb ik niet gehad en zit toch ook alweer 18 jaar in het onderwijs. En zo zijn er dus veel onderbouw leerkrachten met mij die niet die speciale opleiding hebben gehad.
Het is dus niet zo dat iedereen die nu daar werkt ook die speciale kennis bezit denk ik. Wat ik ook merk is dat er maar een klein aantal kinderen echt die interesse in letters vanzelf krijgt. Tuurlijk maak je een rijke omgeving, maar ik merk dat die werkjes door sommige kinderen alleen gedaan worden onder lichte dwang. Wat bij ons op school nu wel eens de vraag is: Gaan we ons onderwijs richten op de toets en gaan we die woorden die er in staan aanbieden en onze lessen toetsgericht maken of gaan we toch onze eigen weg en accepteren we dat er soms kinderen onvoldoende scoren omdat ze die woorden niet kennen? Wat we ook veel merken is dat kinderen de rekenwerkjes in de klas prima kunnen, maar zo gauw het in een toets zit maken ze fouten.
Waarom? Concentratie, onwetendheid of de andere vorm van vragen? En dan weer de vraag gaan we alles dan maar zo vragen zoals het ook op de toets gebeurt??”
Ik ben 3 jaar geleden juist begonnen met het spel weer centraal te zetten en nu is de score van de cito groep 2 aan het zakken en moet er met mij worden gesproken, want dit kan zo niet langer volgens de iber. Het rekenen is nu onder het inspectie niveau en niemand vraagt zich af hoe dit komt?
In het OVM zie je wel duidelijk groei op alle ontwikkelings gebieden en ook meestal op reken gebied en ik wel kan verklaren hoe en waar dit vandaan komt.
Maar daar kijkt men niet naar!
Andere jonge kleuter juffen worden beinvloed door de iber,want als ouders dit weten willen ze vast niet meer bij mij zo graag in de klas. Deze juffen hebben juist geleerd,dat jij je aan deze norm vooral moet voldoen,dus zijn erg gevoelig hiervoor en doen juist hun best deze norm wel te behalen.
Ik sta bijna 30 jaar voor de klas en was juist zo blij dat ik eindelijk weer de kleuter als kleuter kon zien,maar nu krijg ik dus persoonlijk een afrekening op mijn deskundigheid. (Terwijl ik weer eindelijk blije kinderen en enthousiaste en tevreden ouders zie). Eindelijk kan ik weer met plezier mijn deskundigheid toepassen.
Op de opleiding heb ik 4 jaar lang altijd de hoogste beoordeling voor de praktijk gekregen van alle studenten.
Maar nu vraag ik mij toch sterk af,wat wij in het onderwijs nou nog wel willen?
Ik weet het duidelijk wel, maar krijg er dus geen ruimte, begrip voor,maar vooral geen vertrouwen. Terwijl veel collegas van het jonge kind van andere scholen ook enthousiast zijn over de manier van werken die ik toepas en dit in hun werk ook willen gaan toepassen.
De cijfertjes van de Cito en inspectie wegen dus duidelijk zwaarder en zo kan je dus nooit iets veranderen?
Ook een bestuur wil zich naar buiten presenteren en de iber denkt aan haar eigen loopbaan. Kortom een visueel cirkeltje.
Ik wil dit met jullie delen, omdat ik het niet meer weet en hier ook in mijn vakantie helaas mee rond loop!