Sinds 1993 werk ik in het basisonderwijs. De meeste jaren daarvan bij kleuters. Op mijn eerste school werkte een zeer gedreven Interne Begeleider die het kleuteronderwijs een warm hart toedroeg. Zij had de KLOS gedaan en een Masteropleiding IB. Vaak vertelde ze over het verschil in leren tussen kleuters en schoolkinderen. Werkbladen waren niet geschikt voor kleuters, de pengreep stimuleerde je goed door te beginnen met klein en dik materiaal, veel bewegen was de sleutel van al het leren en ga zo maar door. Zij beschikte over veel achtergrondinformatie.
In 2009 zijn wij beiden wegens omsta
ndigheden bij de school weg gegaan. Na een tussenjaar kwam ik in 2010 op de school terecht waar ik nu werk. In dat tussenjaar ben ik begonnen met de studie Interne Begeleiding/Remedial Teaching voor Kleuters. Ik wilde meer achtergrondinformatie over kleuters hebben om ze beter te kunnen begeleiden. Want mijn hart lag en ligt absoluut bij de kleuters, maar ik heb geen KLOS gedaan.
Het kleuteronderwijs op deze school was zoals je het veel tegenkomt op dit moment en wat menig kind en leerkracht frustreert. Methodes, letters aanleren en vier keer per kleuterperiode de CITO. Al deze bovenstaande beslissingen waren onderdeel van het beleid van de vorige directeur. De keuzes van die directeur waren niet altijd de keuzes van de leerkrachten. Ik begon tegelijkertijd met een nieuwe directeur op deze school.
In het eerste jaar heb ik toen de studie afgerond. Helaas was en is er op deze school geen plek voor mij als Intern Begeleider, ik werk ‘gewoon’ 3 dagen voor een kleutergroep. Maar de opgedane kennis van de cursus gebruik ik in mijn dagelijkse werk.
Inmiddels werk ik hier alweer 4 jaar en is er veel veranderd. Groot voordeel is dat ik een gedreven parallelgroepcollega heb, een directeur die geen meeloper is en een onderbouwcoördinator die wel de KLOS heeft gedaan.
Met ingang van dit schooljaar werken we niet langer vanuit Schatkist. Ik kende de methode niet van mijn vorige school, maar wat een armoe. Ook de leerkrachten die hier al jaren werken waren er niet tevreden over.
Met de Pravoo kon ik geen kant op. Het moest digitaal worden ingevuld en hoewel dat ‘handig’ leek, was het dat zeker niet. Zo kon je tegenstrijdige vaardigheden aanklikken binnen één vraag en daar dan een beoordeling aan hangen. Menigmaal heb ik me zitten te ergeren, en met mij de collega’s. Bovendien werd er in groep 3 nauwelijks iets meer mee gedaan. Zonde van de tijd! De Pravoo mogen we vervangen voor een ander leerlingvolgsysteem. Op dit moment zijn we daarmee bezig.
De fonementoets hebben we slechts één keer afgenomen en daar waren we gelijk klaar mee. Absurd!
Voor het verminderen van de CITO-toetsen heb ik me, samen met mijn onderbouwcollega’s, hard gemaakt. Veel informatie heb ik de afgelopen jaren mee naar school genomen en laten zien en heel langzaam druppelde het besef binnen dat het zonde is van je tijd, zielig voor de kinderen en frustrerend voor de leerkrachten. Voordeel was dat ik wist dat de inspectie slechts één toetsmoment wenst in de kleuterperiode. Het is een groot en wijdverbreid misverstand dat het vaker moet en directeuren weten het zelf niet goed. Of er wordt gezegd dat je dan de ontwikkeling beter kunt volgen. Ik heb het mee gemaakt dat een kleuter een extra jaar deed en de toets in het tweede jaar slechter maakte dan in het eerste jaar. Om nog niet eens te spreken van die jongste (hele slimme) kleuter die in zijn broek plaste en niet meer naar school wilde. Waar zijn we mee bezig?
Wat me heel erg duidelijk is geworden is dat leerkrachten meer kennis over de ontwikkeling van de kleuters moet hebben. Zo kunnen ze hun argumenten onderbouwen en hebben een weerwoord tegen (vaak onwetende, niet altijd onwelwillende) directie of intern begeleiders.
Met de juiste kennis bereik je meer!
(HS)