Ik ben pedagoge en ik voel mij zeer betrokken bij het jonge kind en de ontwikkeling daarvan in de huidige tijd. Mijn mening is dat de kinderen niet voor zichzelf kunnen opkomen en op deze manier wil ik dat graag voor ze doen.
Ik vind de tendens van deze tijd erg zorgelijk. In mijn beleving worden kinderen niet meer gezien voor wie ze zijn. De kleuters zitten vaak in grote groepen van 30 kinderen. Dat betekent dat er voor deze kinderen heel veel prikkels zijn in hun omgeving. Ze moeten tegenwoordig werkjes en cito toetsen doen. Ze leren dus al op hele jonge leeftijd dat het gaat om presteren in het leven. Terwijl het volgens mij helemaal niet daarom gaat in het leven. Het gaat er volgens mij om dat een kind de ruimte en de tijd krijgt te ontdekken wij hij is als persoon en dat hij al jong kan ontdekken in zijn eigen tempo welke talenten hij heeft. Zodat kinderen bewust leren te worden van zichzelf en wat ze in huis hebben. Volgens mij krijg je op deze manier succesvollere kinderen dan de stressvolle en dwingende manier waarop het nu gaat. Naar mijn mening wordt er enorm gekeken naar het forceren van de ontwikkeling op punten waar kinderen minder goed in zijn. Dit is slecht voor het zelfbeeld. En ik denk dat je meer uit kinderen kunt halen wanneer je focust op waar ze goed in zijn. Dat zou ook in de toekomst beter zijn wanneer ze een keuze moeten maken voor een studie. Veel jongeren hebben geen idee! Ze weten niet wat hun talenten zijn. Ze weten niet of ze creatief zijn. Dat is er allemaal uitgestampt tijdens de schooltijd, omdat ze mee moesten doen met de rest. Omdat het in deze maatschappij belangrijker is alle kinderen hetzelfde mee te geven in naam van succesvol worden in plaats van te kijken naar wie het kind nu eigenlijk is als persoon met al zijn mooie en grootse talenten. Zo krijg je naar mijn mening schoolverlaters en jongeren die studies niet afmaken en maar blijven wisselen van studie.
Dan heb ik nog niet eens gesproken over alle labels die maar afgevuurd worden op kinderen. Hoe komt het toch dat tegenwoordig zoveel kinderen ADHD hebben? Nou, wat denk je zelf ( is mijn gedachte steeds)? Grotere klassen, hogere werkdruk op school, minder aandacht voor het individuele kind, meer huiswerk, een druk sociaal leven. Het lijkt om prestatie te draaien in deze maatschappij! Wanneer je niet voldoende meedraait in de klas zoals verwacht wordt door de huidige maatschappij, dan heb je ADHD of PDD-NOS. Maar als we er met zijn allen over nadenken is het nogal wat om zo lang stil te zitten en te luisteren op school. Zeker voor de allerkleinsten. Wanneer ik zelf colleges volgde viel mij op dat ik na een half uur luisteren mijn aandacht ook wel verslapte. Ik krijg dan behoefte aan interactie en even bewegen. En toch heb ik geen ADHD. Voor een kind moet het heel moeilijk zijn om de hele dag op school te zitten. En er zijn volgzame kinderen die maar netjes en braaf blijven zitten en er zijn er die dat gewoonweg niet doen terwijl het van ze verwacht wordt. Dat kun je ook temperament noemen. Of is dat ADHD of PDD-NOS? Ik vind het sowieso nogal heftig dat leerkrachten deze stoornissen in de mond nemen ( wat in mijn omgeving zorgelijk veel gebeurd op het moment). Dat is naar mijn mening onprofessioneel. Ik heb geleerd tijdens mijn opleiding dat alleen een psychiater dit uit mag spreken. Een leerkracht of een pedagoog mag alleen gedrag benoemen.
Blijven we deze kinderen dwingen zich aan te passen aan de maatschappij en ons onderwijssysteem of moeten we maar eens gaan kijken wat onze kinderen nodig hebben om zich als volwaardige zelfbewuste en zelfverzekerde mensen te ontwikkelen? Ik pleit voor het laatste. Tijden veranderen, maar generaties en mensen ook. Ik denk dat het tijd is om naar onze kinderen te luisteren en van hen te leren in plaats van hen uitsluitend te laten doen wat wij willen en op de manier die wij willen. Als we kijken naar wat de kinderen nodig hebben om zich te ontplooien en te ontwikkelen, krijgen ze volledig de kans te groeien als volwaardige mensen. Zelfbewust en zelfverzekerd. Het gedrag van kinderen kunnen we als een signaal beschouwen dat we het anders moeten aanpakken. Luisteren en observeren. Daar kunnen wij nog eens wat van leren. Daar zul je versteld van staan!
Suzanne Otter
Hallo, ik ben het grotendeels helemaal eens met je geschreven stuk, ik heb vier kinderen, alle jongens, allen anders, de oudste was altijd zeer druk en iedereen verwachte dat ie adhd had, maar als je je werkelijk verdiept in de materie zullen mensen zien dat niet ieder druk kind adhd heeft, maar gewoon een heel levendig kind is met een gezonde dosis energie en fantasie, nu is hij een puber van bijna 13 en een stuk rustiger, gaat dus vanzelf over als de kinderen een balans in hun leven krijgen tussen, sporten, school en rusten. Mijn derde zoon heeft overige wel een echt gediogniseerde autische stoornis en houden ze voorlopig op PDD NOS, ik heb zeer gepleit voor dit stempel en waarom?? Omdat hij nu dus wel de aandacht krijgt zoals eigenlijk ieder kind zou moeten hebben, mijn kind is niet anders, maar kan gewoon niet mee met de tijd zoals het nu is. Hij reageert sociaal net even iets anders dan de andere kinderen en krijgt te veel prikkels waar hij niet mee om kan gaan, dit had hij overigens al vanaf zijn geboorte, ik vind ook dat men niet te snel een stempel op een kind moeten drukken, maar ik ben er nu wel heel erg blij mee omdat hij nu meer ruimte en kansen krijgt om in zijn wereld en zijn tempo hetzelfde voor elkaar te krijgen als de rest. Mijn jongste is bijna 5 en heeft nu ook moeite in de kleuterklas omdat er al zoveel van hem word verlangd, nu is hij heel leergierig, wat wil je met drie grote broers, maar hij wil soms ook gewoon even lekker kind zijn en krijgt hier op school dus de ruimte niet meer voor en dan krijg je tijdens de leerkracht gesprekken te horen dat hij wat onrustig is in de klas…. ik denk dan …tja is toch niet gek…. moeten is dwang…. zou ik ook tegen in verzet gaan. Evengoed sta ik achter je stukje, maar weet dat het gewoon niet mogelijk is in deze tijd om hierin verandering te brengen… dan zou eerst de maatschappij moeten veranderen, gaat hem niet worden denk ik. Bedankt in ieder geval, ben blij dat er nog meer mensen zijn die beetje hetzelfde denken. Met vriendelijke groetjes, Silvia
Hallo Silvia,
Dank je wel voor je reactie. Ik ben het inderdaad met je eens dat een diagnose in sommige gevallen zeker positief is en heel erg kan helpen. Gelukkig is dat in jullie geval ook zo. Wat betreft je jongste zoon herken ik het verhaal van meerdere mensen om mij heen. Daarom is het goed dat er gepleit wordt voor een andere manier van kleuteronderwijs dan hoe het nu gaat. Spelenderwijs leren is ook leren. De maatschappij is inderdaad helaas niet makkelijk te veranderen. Maar alle beetje helpen en daar gaan we voor.
Nogmaals bedankt voor je reactie!
Groet,
Suzanne
Suzanne , complimenten !
Helemaal mee eens!
Elk kind is uniek !
Zorg voor een veilige , uitdagende omgeving voor jonge kinderen !
Observeer, luister naar ze, stimuleer en complimenteer ze veelvuldig!
Voorkom langdurige verbale instructie….Kort en duidelijk , ondersteund door visualiatie!
Besteed aandacht aan ALLE ontwikkelingsgebieden en formuleer wat elk kind van jou als leerkracht, zijn medeleerlingen en zijn omgeving nodig heeft!
En…..STOP met stickertjes plakken!
Hi Nanny,
Dank je wel voor je mooie reactie!
Groetjes,
Suzanne