"Het deed me letterlijk pijn hoe ik met de kinderen om moest gaan!" (100)

José heeft het mis zien gaan met een hele generatie kinderen die de school niet hebben mogen ervaren als iets plezierigs, maar als iets waar ze behoorlijk onder druk werden gezet door de vele eisen en het ontwikkelingsgerichte onderwijssysteem:

“De school waar ik de laatste 10 jaar van mijn onderwijs carrière gewerkt heb, voornamelijk in de onderbouw, werkte met ontwikkelingsgericht onderwijs. Hierbij werd de kleuters van alles aangeboden boven hun niveau zodat ze gestimuleerd zouden worden om de lat hoger te leggen. In de praktijk kwam dit neer op het klaarleggen van opdrachten. Als de kleuters binnen kwamen zagen ze hun fotokaartje op tafel liggen en wisten dat ze met een opdracht aan de slag moesten. De kring waarmee we voorheen de dag begonnen, werd afgeschaft. De kinderen moesten gelijk aan het werk. Ik zag wat dit met kleuters deed; ze aarzelden op de drempel van het lokaal. Het enthousiasme om de dag te beginnen veranderde in tegen de klaargelegde opdracht opzien. Van ouders hoorde ik dat kinderen weer bedwaterden en niet naar school wilden. Daarnaast moesten we als leerkracht een volgsysteem bijhouden en een dossier van elk kind. Een collega van mij noemde dit ‘het leerling achtervolgsysteem’. Het werd aangelegd op 4 jarige leeftijd en dit volgde (achtervolgde) ze tot het eind van de basisschool.

Deze collega en ik waren de enigen die dit systeem en het ontwikkelingsgericht onderwijssysteem ter discussie wilden stellen. De anderen gingen gewillig mee met deze ontwikkeling, want deze school was ook heel prestigieus en stond goed aangeschreven bij de OBD. Dit leek het belangrijkst te zijn. Mede door het feit dat dit systeem alleen in de onderbouw werd gebruikt, de midden‐en bovenbouw vonden het lezen en bijhouden van de dossiers teveel werk, wilden deze collega en ik het nut hiervan ter discussie stellen.
Dit veroorzaakte tweedracht in het team. Er is uiteindelijk iemand van de Hoge school van Amsterdam ingeschakeld om de communicatie weer vlot te trekken ook omdat er inmiddels een machtsstrijd was ontstaan. Uiteindelijk heeft deze strijd ertoe geleid dat deze collega en ik ons gedwongen voelden om aan het eind van dat schooljaar ontslag te nemen. En de begeleider hoefde na de zomervakantie niet meer terug te komen onder het mom dat er weer rust in het team moest komen.

Ik was op het laatst in de ziektewet beland want ik ging elke dag met buikpijn naar school, het deed me letterlijk pijn hoe ik met de kinderen om moest gaan. Tijdens een ouderavond liet een moeder me weten dat ze mij zo’n goeie juf vond. Ik barstte in tranen uit. Door de benaderding van de directie had ik het gevoel gekregen als leerkracht niet te deugen. De bedrijfsarts heeft mij geadviseerd om werk te gaan zoeken op een andere school omdat het wel duidelijk was dat ik op deze school door de directie niet gesteund werd. Ik heb toen de keuze gemaakt om mijn heil elders te zoeken en ben in het bedrijfsleven beland. Hier heb ik veel geleerd op het gebied van het werken met computerprogramma’s e.d. Het is voor mij een leerzame tijd geweest maar het waren enkel tijdelijke contracten.

Daarnaast ben ik steeds blijven zoeken naar werk waarin mijn ervaringen in het onderwijs en mijn passie voor het werken met kinderen kon combineren. Toen ik na mijn laatste tijdelijke contract geen baan meer vond, besloot ik mijn heil wederom te gaan zoeken in het werken met kinderen en heb toen contact opgenomen met de directeur van de Vrijeschool, waar ik tijdens mijn opleiding stage had gelopen. Ik heb deze vorm van onderwijs toen al als heel bijzonder ervaren en vooral heel positief. En gelukkig; nog steeds mag een kleuter hier nog kleuter zijn en leren door te spelen wat volgens de ontwikkelingspsychologie de weg is waarop een kind van deze leeftijd leert. Op deze school ben ik nu werkzaam als invalleerkracht en geniet weer van het werken met kinderen.”