Over directe instructie bij kleuters. Uit een verslag tijdens een stage van een onderwijsassistent in een kleuterklas.
“In de sinterklaastijd worden er natuurlijk schoenen geknutseld.
Wie wil, mag een schoen vouwen.
Om het voor de kinderen makkelijk te maken, leg ik het voorbeeld van de gevouwen schoen hetzelfde voor me neer als de kinderen. Verbaasd constateer ik hoe ze gespiegeld aan mij werken.
Zo gaan ze aan de achterkant van de schoen schuine hoeken vouwen, terwijl die nou juist bij de neus van de schoen horen.
Ik vind het zo grappig, want dit doen ze dus nog bijna allemaal.
Het blijkt daarnaast voor de kinderen ook een hele puzzel om uit te dokteren aan welke kant van het papier je de lijm moet aanbrengen.
Ze doen het op de schuine flapjes. Maar na het vouwen blijkt de lijm toch écht aan de verkeerde kant te zitten.
En daar blijken ze heel consequent in te zijn. Nu ik het verslag van deze opdracht over directe instructie typ, besef ik dat ik dit soort dingen door begin te krijgen.
Kleuters zijn zo’n grappig ‘volkje’. Ze kijken namelijk nog op geheel eigen wijze en die is anders, heel anders dan bij schoolkinderen!”
