Deze oma kijkt terug op de schooltijd van haar zoons en vertelt hoe ze op de Vrijeschool uiteindelijk zichzelf mochten zijn en dingen leerden toen ze er aan toe waren.
“Vroeger heb ik zelf ondervonden hoe laat sommige kinderen zich vaardigheden eigen maken. Wij hebben twee zonen waarvan de oudste in 1976 naar een lagere school ging. Hij was ongeveer 6 weken op school toen hij huiswerk mee kreeg. Wat het precies in hield ben ik vergeten, maar ik vond het schokkend. Hij wist totaal niet wat hij er mee moest. Een aantal weken na deze huiswerkbriefjes had ik een gesprek met de juf. Onze zoon had totaal geen interesse wat er in zijn klas gebeurde en hing op zijn stoeltje. De juf dacht dat hij misschien bloedarmoede zou hebben. Wij naar de dokter. Mogelijk een lichte bloedarmoede en hij kreeg
een drankje. Er veranderde niets en we zagen dat ons kind ongelukkig was. Totdat ik het in die tijd in mijn rug had en daarvoor bij een jonge fysiotherapeut terecht kwam, die mij, na later bleek op het goede spoor zette. Hij verdiepte zich in de ontwikkeling van kinderen en vooral kinderen die motorisch weinig vaardigheden hadden. Hij vertelde mij precies wat er met ons kind aan de hand was. Kinderen die omkeringen bij letters en cijfers maken, die nog niet stil kunnen zitten en in de fijne motoriek heel wat te kort komen. Ik had wel gezien dat ons kind nogal onhandig was, maar ik wist niet in hoeverre dat normaal was. Ik maakte me ook niet zo ongerust omdat ik zag dat hij wel intelligent was (natuuuuurlijk!). Ik ging op aanraden van de fysiotherapeut naar een mevrouw die onze zoon op een aantal dingen testte. Advies, ik moest hem alles spelenderwijs leren en vooral geen aandacht aan zijn falen besteden. Maar toen moest ik met dit verhaal naar de juf. De juf had inmiddels bedacht dat hij maar naar de LOM school moest en daar zag ik niets in. Een kennis van ons was betrokken bij de Vrijeschool en ik verdiepte me in dat leersysteem en of dit een optie zou kunnen zijn. Daar leren kinderen bijv. lezen als ze er aan toe zijn en daar moet je achter staan. Wij hebben totaal niets met de antroposofie, maar we hebben toch de stap gezet. Slapeloze nachten, want het was ook nog een 10 km bij onze woonplaats vandaan. De buurt haalde z’n schouders op en ik besloot er zo min mogelijk op in te gaan en goed op te letten hoe het onze zoon verging. Op de Vrijeschool gaan ze er van uit dat ieder kind zichzelf mag zijn en vooral kind mag zijn! Er waren ook nadelen, maar daar konden we mee leven. Het ging er om dat er zoveel mogelijk een natuurlijke ontwikkeling plaats vond. Ik ging bijv. in de tuin met m’n zoon boontjes leggen, daar moet je rechte geultjes voor maken en de boontje zijn ontzettend klein voor kleine onhandige vingertjes. Ook moet je ze nog op een rechte rij in de geul zien te krijgen. Met heel veel geduld lukte dat uiteindelijk en het resultaat was prachtig! Zo bedachten we steeds andere dingen om spelenderwijs te oefenen. (Hij is zeer handig geworden.)
Nu heb ik op mijn oude dag twee kleinkinderen gekregen waar mijn man en ik wekelijks een dag op passen. De moeder (onze schoondochter is juf) horen we wel eens praten over bijvoorbeeld dat kinderen op een bepaalde leeftijd een bepaald aantal woorden moeten kennen (hoe tel je die?), of dat er in tekeningen letters verstopt zijn. Ik hoor het aan, want ik heb absoluut geen verstand van het huidige leersysteem. Mede door het artikel in Ode wordt het mij duidelijker. Ik ben bang dat toen het woord ‘kleuterschool’ verdween, de kleuters ook zijn verdwenen. Ik maak me zorgen dat het systeem boven het observeren van kinderen gaat. Want als je goed observeert, word je bijna vanzelf de weg gewezen. En wat onze zonen betreft, ze zijn na de Vrijeschool naar een ‘gewone’ middelbare school gegaan en hebben die zonder doubleren afgemaakt. Daarna hebben ze in de normale tijd die er voor staat hun universitaire studie gedaan.”
