Afscheid nemen doet altijd pijn maar ….. het is ook een nieuw begin ! Dat houdt ik mijn kleuters altijd voor wanneer de zomervakantie nadert. Dit jaar hadden we 42 schoolweken en ik loop op mijn tandvlees. Het einde van een schooljaar hakt er altijd flink in waardoor het verlangen naar vakantie alleen maar groter wordt. Kleuterverslagen schrijven (oeps, dan is 32 toch wel veel), oudergesprekken, administratie afronden, schoolkamp groep 8 bezoeken, kasten uitsoppen, materialen wassen, afscheid nemen van 2 geliefde collega’s, klappers in orde maken, cito’s afnemen, groepsbesprekingen, onderhoud met instanties afronden (en dat waren er dit keer heel veel) en dan het WK voetbal. Iets waar ik normaal gesproken een gruwelijke hekel aan heb maar ik kan het niet laten, ik moet alle wedstrijden van NL en D zien en daar blijft het niet bij, nee zelfs de andere poulwedstrijden wil ik zien, dus ….. ook nog te weinig slaap en als klap op de vuurpijl in de laatste week heel, heel veel regen, twee dagen lang. De kinderen stuiteren door de klas en ik stuiter mee. Ik wilde het gezellig houden deze laatse week maar het lukt me niet meer, ik ben helemaal op. Ze doen alles wat ze het hele jaar niet deden, iets wat ik normaal gesproken gezond kleuter-initiatief zou noemen vind ik nu vervelend, het zegt iets over mij en niet over mijn sjattuh. Ik houd mezelf graag een spiegel voor maar dit keer helpt het niet. Dan komt er een mama naar me toe en zegt: “Ik moet je iets leuks vertellen: Alice kwam gisteren thuis en zei; Mama, wist jij dat Meester Martin getrouwd is met een echte ……. prins”. Ik slik en vind het geweldig en …. het klopt !! Toen ik trouwde heb ik alle ouders en kinderen van mijn hele toenmalige school uitgenodigd op de receptie. Ik zie ze nog allemaal staan, met roze bloemenbogen voor het stadhuis, ouders en kinderen in zuurstokroze poncho’s gestoken, de trouwzaal zat bomvol. De trouwambtenaren in een zwarte toga en een gruwelijk roze boa om. Buiten kwamen veel oudjes kijken op hun balkonnetje maar toen ze 2 mannen uit de trouwauto zagen stappen maakten ze snel rechtsomkeer, ik moet er nog om lachen. Ik wilde nooit trouwen tot ik de kans had om een eigen kind te krijgen (heel emotioneel) en toen ….. koos ik na heel lang denken, wikken en wegen, heel bewust voor mijn man en dat was de aanleiding om in het huwelijksbootje te stappen. Ik wilde het wel groots om iedereen te laten zien: zo kan het ook !! en aldus geschiedde. Kortom: Ja, ik ben met een prins getrouwd, een prins uit duizenden !! Ik trek de trouwfoto (wij, temidden van mijn toenmalige klasje) uit de la en laat hem Alice zien. Ze bestudeert aandachtig de foto, ze gaat er zelfs helemaal in op. Ze zucht en zegt enigszins teleurgesteld: “Oh maar hij heeft geen kroontje op”. Mama en ik lachen. Dat zou er ook niet uit zien op zo’n kale kop denk ik. “Nee” zeg ik, “die was hij vergeten, die lag nog thuis op het nachtkastje”. Wat heerljk om even niet aan de drukte te denken en even terug te gaan naar een realistisch sprookje, iets waar alleen kinderen je mee naartoe kunnen nemen. Ik ga ze missen, ieder jaar weer. Bij het afscheid troost en knuffel ik zowel moeders als kinderen, zelf heb ik het ook niet gemakkelijk en dan lopen ze de deur uit ….. hun toekomst tegemoet. Daar zit ik dan midden in mijn kale klasje, tussen de kilo’s chocolade, windlichten, bloemen, tekeningen en herinneringen. Ze zijn allemaal groter gegroeid, zowel van binnen als van buiten en ik ben dankbaar dat ik zoveel van ze heb mogen leren en dat ik heel even van betekenis mocht zijn in hun nog zo jonge leventje. Ik ga ze missen …. maar ja; ieder einde is een nieuw begin …..
wordt vervolgd …..