Zwartboek – Verhaal 4

Ans is moeder van inmiddels een twintiger die om zich heen hoort van verontruste ouders en leerkrachten dat voor iedereen de lat véél te hoog ligt. Ze stelt vast dat we zijn vergeten dat we met mensen te maken hebben, alles draait om de economie. Ze vindt dat het gewoon anders moet:

“Onze dochter van 23 jaar heeft destijds op een Jenaplanschool gezeten waar de kinderen nog een tuintje hadden. Er werd yoga gegeven en er waren veel, heel veel vrije keuzes.

Meedenken zou voor mij betekenen ook meer handjes in moederaarde, naar boven kijken, de maan, zon en de sterren, wat weten kinderen daar nou van, niets. Die hoofdjes zitten nu al vaak véél te vol. Zelf heb ik jaren kinderyoga gegeven. Na een uurtje lekker spelen en ontspannen had je weer kinderen die blij waren. Tot de ouders kwamen. Door het gejaag en gestrest zijn was het: ‘opschieten, we moeten nog dit of dat.’ Gelijk werd het kind meegezogen in dat ritme, zo jammer.”