Jammer, dat de liefste juf van de school nu weggaat.”(56)

Gestopt wegens te grote werkdruk en mensonwaardige manier van werken!

Marieke vindt het jammer dat er niet zichtbaar wordt gemaakt hoeveel leerkrachten er stoppen met hun werk vanwege de werkdruk.
“In 2006 ben ik gestopt met werken in het onderwijs, ik gaf 14 jaar les aan groep 1/2. Ik heb nooit de vraag gehad van mijn werkgever waarom ik stopte met werken. Ze geven er gauw een eigen betekenis aan.: Ze zal wel liever bij haar kinderen zijn dan nog werken. Ik vind het jammer dat ik nooit heb kwijt gekund waarom ik ermee stopte.

Toen ik pas geleden het filmpje van Erica Ritzema tegenkwam op internet was ik blij dat er wel iemand de aandacht heeft gekregen met haar beslissing. Mijn zus was ook kleuterjuf met een KLOS opleiding zij is ook gestopt met werken omdat ze te veel van haar vroegen. En met haar nog zoveel anderen.

Ik liep erg tegen de Cito‐toetsen aan. Het is frustrerend om dingen aan kinderen te moeten vragen waarvan je al weet dat het teveel gevraagd is gezien de ontwikkeling van het kind. Dat je zulke jonge kinderen (4 jaar) aan een tafeltje moet zetten, zo ver uit elkaar dat ze niet kunnen afkijken waar ze nog nooit van gehoord hadden omdat ze altijd mochten leren van het kijken bij elkaar. Terwijl ik allang wist hoe het zit met de ontwikkelingen van de kinderen omdat ik dat gezien had in het werken met de kinderen.

Een nieuwe collega bij de kleuters die uit de middenbouw kwam (met een Pabo‐diploma) kwam iedere keer met werkbladen aan ter voorbereiding op groep 3, ik vond dat al helemaal niks maar ik probeerde mee te gaan met de tijd.
Ook het nieuwe observatiesysteem gaf mij veel ergernis. Wij hadden gekozen voor ‘Kijk’. Ik moest voor 30 kinderen 9 ontwikkelingsgebieden gaan invullen waaronder 9 deelstapjes en
dat 3 keer per jaar. Ik was meer bezig met het in de gaten houden of ik alles wel gezien had dan dat ik nog naar de kinderen keek. Hoe belangrijk is het dat je precies gezien hebt of een kind over een lijntje kan lopen, terwijl ik allang wist dat het wel goed zat met de motorische ontwikkeling. Maar als ze van me vragen of ik dat wil aankruisen dan moet ik dat ook echt gezien hebben.

Toen een leerkracht van de middenbouw onze gegevens in de computer wilde invoeren vertelde ze mij dat de andere 5 kleuterleidsters de curve precies op het leeftijdjaar hadden lopen
en dat ik de enige was die de curve gevarieerd had lopen omdat een kind soms scoorde voor een kind van 4.5 jaar en soms voor 5.5 jaar. Zij hadden dus allemaal natte vingerwerk gedaan, zonder het tegen mij te zeggen. Ze vragen te veel van je maar als je gaat zeggen dat je dat niet doet dan krijg je iedereen tegen. Ik koos om gewoon te doen wat van me gevraagd wordt en het werd me teveel en zij kozen ervoor om te liegen dat ze het gezien hadden en konden door blijven werken. Hoe oneerlijk!

De werkdruk na schooltijd was ook enorm hoog. Ik moest altijd haasten om mijn werk af te krijgen in de uren die ik uitbetaald kreeg. Ik deed thuis nog heel veel voor school terwijl ik parttime werkte. Moest vaak terug komen voor vergaderingen en cursussen. Ik leerde om ‘nee’ te zeggen. Dat ik het te druk had om er nog wat bij te kunnen doen. Maar daarmee kreeg ik mijn collega’s tegen mij omdat zij ook zoveel werkdruk hadden. En ook tot 22.30 uur zaten na te kijken thuis.

Ik werd steeds verdrietiger en kon thuis niet meer genieten van de leuke dingen. Ik moest vaak huilen en wist dat het niet goed met me ging. Mijn man was bang dat, als ik ging stoppen met werken we mijn salaris niet konden missen en was hij was ook bang dat de muren op me af zouden komen. Iedere keer als ik het besprak of ik zou stoppen gaf hij tegengas.

Het heeft 7 jaar geduurd voordat ik dan toch de keuze durfde te maken. Ik sloeg thuis mijn eigen kinderen tegen hun billen als ze niet luisterden en dat gaf de doorslag. Gelukkig dat ik geen burnout of overspannenheid heb gekregen maar me alleen maar ongelukkig voelde in mijn werk.

Ouders zeiden me, dat ze het betreuren dat de liefste juf van de school nu weggaat.”